Motormuizen, brommergeiten en bergbuffels deel II

Na in 2 weken door Vietnam te zijn gereden dwars door stralende zon, stromende regen, en op de juiste hoogte een wolkje zijn wij heelhuids aangekomen in Saigon. Althans, dat hadden wij jullie willen laten denken als Rood niet 'die bewuste foto' op de blog had gezet en Mama Rood er met een scherp oog een verbonden knie op had gezien...

Zoals ik in deel I van brommermuizen, motorgeiten en bultbuffels had aangegeven zijn er eigenlijk geen verkeersregels in Vietnam buiten de volgende twee. Regel 1 : 'Hoe groter, hoe meer voorrang' , een verkeersregel waarvan wij voordat wij onze tocht begonnen al op de hoogte waren en die door Groot altijd zonder enige zelfoverschatting in acht is genomen.

Regel II : ' Iedere weggebruiker is slechts verantwoordelijk voor wat VOOR hem gebeurd'. Deze eendimensionale Vietnamese verkeersopvatting hebben wij helaas via Trial & Error moeten leren.

Voor ons stopte een motor zonder knipperlichtsignalen midden op de weg met een remweg van een meter, Groot kon niet op tijd remmen en patsfledderblamsnoksmak, daar lag een grootrood brokje ellende languit op het asfalt. De brommer voor ons dacht iets in de trend van
"Ongeluk met kaaskoppen + communistisch regime = problemen" en scheurde weg terwijl wij nog innig in onze ongemakkelijke omhelzing met het asfalt bekneld waren. De eerder door Dr. Phil opgemerkte versmelting van Groot en Rood maakte gebruik van de situatie en dan voornamelijk door de rap groter wordende rode vlek op de knie van Groot). Gelukkig had Groot de val van Rood geheel gebroken en had Rood naast een paar Grote (adrenaline) oogjes verder geen fysieke ongemakken overgehouden aan de valpartij. Een half uurtje later, na een stukje verband om de knie van Groot, een paar slokken water en een chocoladereep (vasovagale vraatzucht aldus Dokter Rood) zaten wij een Vietnamese verkeersles wijzer, weer op de motor.

De uitzichten van jungle, bergkliffen, rivieren en bergriffen vanaf de Ho Chi Minh Trail waren vaker wel dan niet overweldigend, waarbij wij vaak niet veel meer konden doen dan met open mond kwijlen over de bergen......maar zoals te verwachten, was het gelukkig niet alleen maar genieten op onze motortocht door Vietnam. Onze valpartij viel wel mee, figuurlijk gesproken dan, maar 8 uur per dag op de motor is voor zowel de bips als voor de geest een behoorlijke inspanning. Voeg daarbij hier en daar een stevige pot regen, wolken/mist, gaten en scheuren in het wegdek en een groot aantal mudslides die de weg blokkeert aan toe en je hebt een stevige pot afzien waar elke masochist van zou likkenbaarden. Naarmate wij verder zuidelijk reden kwamen wij helaas meer en meer verkeer tegen, en raakte het landschap steeds meer volgebouwd en vervuild. In tegenstelling tot wat wij van andere Vietnam reizigers te horen hadden gekregen, ervaarden wij de natuur & uitzichten in het noorden als vele malen mooier als die in het zuiden...totdat we in de Central Highlands aankwamen, met als hoogtepunt de omgeving van Dalat.

Dalat wordt wel het Parijs van Vietnam genoemd. Dalat is de plek waar de wel-to- do Vietnamezen massaal vakantie gaan vieren en dan voornamelijk om de deels uit Nederland geïmporteerde tulpen collectie te bewonderen. Dalat is zeer idyllisch gelegen tussen adembenemende bergruggen, heeft in tegenstelling tot de rest van Vietnam een redelijk constant koel klimaat, fantastische restaurants, watervallen, een romantisch meer midden in de stad en zelfs een mini eifeltoren en is ongetwijfeld het meest sfeervolle toeristenstadje dat wij in Vietnam zijn tegengekomen.

Tot slot dan nog voor de geïnteresseerden een stukje geschiedenis over het land Vietnam en Ho Chi Minh (Trail) in het bijzonder. Vietnam heeft een lange trotse maar ook trieste geschiedenins waarbinnen Ho Chi Minh ( letterlijk Bringer of Light) een grote rol opeist. Ho Chi Minh heeft zoals zo veel vrijheidsstrijders een aanzienlijk deel van zijn leven in het Westen doorgebracht, alwaar hij zich bekwaamde in het Engels, Frans, Duits (en Mandarijn) en zich ontwikkelde tot een uitgesproken voorstander voor de Vietnamese onafhankelijkheid. Pas op zijn 51ste keerde hij terug in Vietnam alwaar hij de Viet Minh mede oprichtte en achtereenvolgens de Fransen en de Amerikanen het land uitknokte. De overwinning over de Amerikanen heeft hij nooit mogen meemaken omdat Ho Chi Minh al in 1969 al overleed. Na enige verdieping in de Vietnamese geschiedenis en een bezoek aan het War Remnants Museum groeit het respect voor de (ogenschijnlijke) vergevingsgezindheid en veerkracht van de Vietnamezen.

Verder hebben we nog een trieste kijkeenswatikachteropmijnbrommerheb foto die wij jullie toch niet wilden onthouden. Het betreft een 10 tal honden die in een kooitje achterop de brommer ons inhaalde op de Ho Chi Minh Trail.

Klapkus

Groot en Rood.

PS; Juud, van hartje met je nieuwe Job. Jorn en Wendy nog van hartje met jullie verjaring...