Dag Plons....

Het voorgenomen modderbad in Wai a Taupo viel in het water door een lokale bad temperatuur van 74 graden Celcius en een pH waarde van 5.4, een zuurtegraad waarbij van Groot&Rood bij een dompelpartij slechts de binnenzijde van onze respectievelijke magen was overgebleven. De uitzichten van de pruttelende sissende zwavelpoelen en kokende moddermeren van Wai O Taupo maakte dit gemis echter ruimschoots goed waarna wij alsnog konden badderen in Kerosene Creek , een warmwaterstroompje met een constante temperatuur van 37 graden Celcius, waar wij midden in het bos tussen de varens heerlijk konden genieten van een middagbiertje (we krijgen nu toch wel echt heimwee maar we houden vol).

Op onze volgende kampeerspot aan de rivier van Otaki, werden wij iets te enthousiast onthaald door een enorme Mastief (van 70 Kilo) die hier verbleef samen met zijn alcoholistische baasje die zich min of meer permanent had gevestigd op deze gratis DOC campsite. Het baasje informeerde ons, terwijl hij nog een lokaal blikje Aldi bier opentrok, over het gif 1080. 1080 is het laatste wapen in een trieste wapenwedloop die de Kiwi's hebben veroorzaakt en nu keihard aan het verliezen zijn van moedertje natuur. Een mooi voorbeeld van deze tragikomische strijd tussen de natuur en de Nieuw Zeelandse Department of Conservation (DOC), is de Possum. De Possum is in 19... uitgezet in Nieuw Zeeland vanwege zijn prachtige bonte jasje. De eerste introductie van de Possum liep uit op een fiasco. De Possum stierf binnen namelijk korte tijd na zijn introductie in de Nieuw Zeelandse wildernis weer uit. De tweede introductie van de Possum was echter een enorm succes en liep zo mogelijk uit op een nog groter fiasco. De Possum werd een plaag, en vrat alle bomen kaal in Nieuw Zeeland en moorde samen met de onopzettelijk door de kolonisten meegebrachte rat voor het uitsterven van het leeuwendeel van de Nieuw Zeelandse vogelpopulatie. Inmiddels wordt er geschat dat er naast de 4.6 miljoen Nieuw Zeelanders en 40 miljoen schapen zo'n 70 miljoen Possums de vegetatie van Nieuw Zeeland aan het vernietigen zijn. Om dit probleem op te lossen sproeit de Nieuw Zeelandse DOC over een groot deel van zijn paradijselijke bossen een gif genaamd 1080. Het doel van 1080 is om de ratten (meegekomen op schepen) die alle vogels uitmoorden, de possums en de konijnen (uitgezet voor hun vacht) die de bomen en de akkers kaalvreten en de fretten en de !!!hermelijnen!!! (uitgezet om de konijnen weer te verjagen) die nu alle vogeleieren en landvogels opeten, uit te moorden voordat er van Nieuw Zeeland niets anders over blijft dan een dierloze zandvlakte. Het enige daadwerkelijke effectieve middel wat de Kiwi's tot nu toe hebben ingezet om de heersende plagen in te dammen is het met de auto overrijden van Possums, de weg ligt werkelijk bezaaid met dode Possums. En ten tweede; de door een boer bewust geïmporteerde myxomatose die de konijnenpopulatie heeft gereduceerd tot een kleine helaas myxomatose resistente konijnen populatie.

Maar goed terug naar onze kampeernacht in Otaki, midden in de nacht werd mijn (Groot's) slaaprust grof verstoord door een ietwat hysterisch ogende Rode bedgezel die iest riep in de trend van; " Sander, de rivier treed buiten zijn oevers, straks drijven we weg....". Ik moppelde iets in de trant van; "Laten we de situatie even rustig analyseren, maar was na een blik door de raampjes van onze campervan doordrongen van de noodzaak om de auto snel te verplaatsen. Het kabbellende beekje was, aangemoedigd door de niet aflatende constante stroom regen uitgedijd tot een behoorlijke wilde rivier die zich stukje bij beetje meer naar onze kampeerspot toebewoog. Omdat het stroomde van de regen, en de gehele wagen al vol hing met kletsnatte kleding (en ik iets te veel wijn had gedronken voor het slapengaan) besloot ik naakt mij door de bakken hemelwater naar de voordeur van de regen te begeven om te pogen de auto naar hoger gelegen land te manoeuvreren. Klappertandend en met heftig geschrokken en teruggedeinsde junior begaf ik mij een kwartiertje later op een stuk hoger gelegen land weer onder de dekens bij een inmiddels gekalmeerde Rood.

Na onze ervaring in Otaki waren wij er stevig van doordrongen dat het weer in Niew Zeeland serieus genomen dient te worden. De Tongariro Crossing op het Noordeiland is een van de mooiste hikes in Noord NZ, maar een weer waarschuwing van de DOC deed ons afzien van deze tocht. Gelukkig hadden wij in onze eerste bestemming op het Zuidereiland dikke vette mazzel met het weer. Het Abel Tasman park op het meest noordelijke puntje van het Zuidereiland had een kraakheldere blauwe lucht en wij besloten hier goed gebruik van te maken door het lopen van de Coastal Track die ons langs de overweldigende oogstrelende kustlijn van het park leidde. Helaas liep onze 6 uur durende wandeling iets uit door te lang staren naar oogverblindende kustlijnen, een knakkende enkel van Groot en een zwabberende knie van Rood, waardoor wij de laatste uren in het pikkedonker min of meer op de tast onze auto moesten terugvinden.

Na een olijk beschonken verjaardagsfuif in het Abel Tasman Park vervolgden wij onze tocht met een lichte kater, richting Pancake Rocks, een van de vele bizarre unieke features die Nieuw Zeeland rijk is. Via een wederom beeldschone en compleet verlaten wildkampeerspot in Charleston vervolgden wij onze reis naar Hokitika. In Hokitika hebben we een dagje gespendeerd met het opdrogen voor de tv (alwaar wij met schaamrood op de voorbips reruns van Baywatch hebben gekeken) in een knus keukentje van een lokale camping. De volgende ochtend waren wij met behulp van de Californische stranden van Baywatch heerlijk opgewarmd en waagden wij ons aan een wandeling naar de twee grootste gletsjers van Nieuw Zeeland; Fox Glacier en Frans Jozef. Vlakbij Fox Glacier is ook Mount Cook te vinden, die weerspiegeld in het nabijgelegen meer de meest gefotografeerde spot van Nieuw Zeeland is. Ik ga jullie niet proberen te vertellen dat de foto van Mount Cook met Groot&Rood in de voorgrond niet is gefotoshopt, want ik vind hem zelf ook erg ongeloofwaardig. Na Fox Glacier en 4 (weken rijden) kwamen wij erachter dat er een schuifdak in onze auto zit waar je al rijdend prachtige foto's uit kan nemen (niet dat wij dat ooit zouden doen lieve mamsen, want dat is hartstikke gevaarlijk) zodat wij niet elke 50 meter meer hoeven te stoppen om een foto te maken en wij onze bescheiden hoeveelheid foto's van Nieuw Zeeland (tot nu 2500) een beetje kunnen opvoeren.

Momenteel zitten we in het skioord Queenstown, een stukje aard waar wij geholpen door waanzinnige uitzichten op zoek zijn gegaan naar onze "inner-amfibian" , in een poging om de meest belachelijk jaloersmakende foto allertijden te maken (en warm te blijven). Vanuit Queenstown zullen wij onze weg vervolgen richting het Fjordenland; Doubtfull Sound & Milford Sound om eerst langs de zuid en dan oostkust van het Zuidereiland richting Christchurch te trekken.

Tot slot nog allereerst(?);lieve familievriendjesenvriendinnetjesenandersgerelateerden, dankjewel voor alle verjaardagsmailtjes & smsjes naar Rood's phone. Und weiter; wellicht is jullie opgevallen dat met onze overgebleven reistijd ook de berichten steeds schaarser worden. Not to worry, voor onze laatste weken geld; geen bericht is goed bericht (tenzij we ergens in een gletsjer spleet aan het bevriezen/verhongeren zijn natuurlijk)

dus...

Kouwekus

Groot en Rood