...maar nog niet helemaal....

Bijna terug naar Nederland komen is een raar gevoel...we zijn kaaskoppen, en hebben jullie verschrikkelijk gemist .....maar reizen is zo belachelijk leuk. Al is reizen met nog enige dagen te gaan, minder leuk dan reizen met een haf jaar voor de boeg. De tijd vliegt tot op het moment dat je je realiseert dat het er bijna op zit. Met dit besef begonnen wij de dagen ineens te wegen op een gouden schaaltje waardoor ze zich in slow motion ontvouwen en alle bezigheden heftig verzwaard werden door de 'ditisdelaatstekeerdatwe' factor.

Dit geneuzel begon na Milford Sound. De weg naar en ons verblijf in Milford Sound was nog geheel in het 'we zijn een half jaar op reis' kader met alle vreemde gebruiken van dien. Om een voorbeeld te geven; om een of andere reden zijn wij gedurende onze reis veelvuldig in het pikkendonker op zoek geweest naar kampeerspots, volgende fiets/motorbestemmingen etc. Geheel in lijn met deze trotse traditie besloten wij om, (omdat de fjorden van Milford Sound slechts te bereiken waren via een spekgladde slingerweg dwars door de bergen) de laatste 300 km naar Milford in de regen en in het pikkendonker te rijden. Het voordeel van onze beslissing om de weg naar Milford Sound zonder daglicht af te leggen, openbaarde zich de volgende morgen. ' s Ochtends werden wij volledig weg geblazen door de schoonheid van de kampeerspot waar wij de vorige nacht min of meer op de tast waren beland. Nadat we een half uurtje met extreem veel bijvoegelijke naamwoorden het uitzicht hadden proberen in te kaderen, gingen we kayaken door Milford Sound. Voor mijn verjaardag mocht ik van Rood een 'high adrenaline activity' uitkiezen. Na lang wikken en wegen besloot ik niet voor het bungeejumpen, het parchutespringen of zorben te gaan, maar voor een woest zeekayakavontuur. Aangezien wij in India op een redelijk ruige zee gekayakt hadden zonder enige drijfuitrusting (en ik s'avonds nauwelijks meer terug kon komen naar het strand door de sterke zeestromingen) waren wij onaangenaam verrast door de 5 kilo zwem & thermovesten die wij verplicht werden te dragen om op de spiegelgladde & dus rustige baai van Milford Sound te mogen ronddobberen. Ons gemopper over de uitrusting en onze te lage adrenalinespiegel stierf een stille dood toen het prachtige uitzicht zich voor ons ontvouwde.

Na het briljante Milford Sound kwam het besef dat we bezig waren met het begin van het einde van onze reis..... Wellicht kwam dit besef door het feit dat wij na Milford Sound aan bezienswaardigheden niets meer in de planning hadden behalve het inleveren van de auto twee weken later in Christchurch. Het voeren van de afwasbak en borstel aan de belachelijk leuke Kea Vogel (half aap, half papagaai + is gek op rubber dus is veel te vinden op parkeerplaatsen waar hij rubber uit auto's sloopt) creeerde nog enige afleiding, maar hierna was het toch echt tijd om ons te realiseren dat onze reis op zijn einde liep. Dus vreemd genoeg veranderde een periode wat naar elke normale standaard een meer dan riante vakantieperiode was geweest (3 weken) plotseling in een countdown. Om de feestvreugde wat te verhogen besloot ik ook nog eens stevig door mijn rug te zakken waardoor we gedwongen waren langer te blijven hangen op de minder mooie zuidkust van het Zuidereiland dan gewild.

Na in een lichte staat van verwarring de zuidkust van het Zuidereiland te zijn afgereisd kwam de oostkust wat een geweldig stuk van New Zealand bleek te zijn. Voorts groeide door een verblijf in een luxe lodge in Riverton (op een daadwerkelijk matras!) gedurende twee dagen, ook een deel van het kraakbeen in mijn rug weer aan. Ongetwijfeld mede door een totaal gebrek aan verwachtingen bleek de oostkust prachtig. Een route voor ons uitgestippeld door een kluizenaar ergens in de buurt bij Dansey's Pass, zorgde ervoor dat we toch nog een paar mooie plaatjes konden ploppen op onze route naar Christchurch.

In Christchurch aangekomen was het tijd om afstand te doen van ons rijdend eetkeukenkamerleefslaaphuis 'ET'. Na 1.5 maand in een Toyota Estima te hebben geleefd (een in het krappe bedje door Rood aan Groot toebedeelde gebroken neus en een aan Rood door ET's schuifdeur toebedeelde gekneusde knie) was Rood noch Groot hier rauwig om. De grap is natuurlijk dat wij in Leiden uit angst om elkaar in de weg te zitten een apartement van 146 vierkante meter hebben betrokken en dat wij ongetwijfeld door onze 1.5 maand in een Toyota volledig agorafobisch zullen worden in ons eigen apartement. Maar wij zullen desnoods dmv een avondje in de kast (?), ongetwijfeld binnen de korste tijd weer aarden in ons apartementje in het (momenteel zonnige (?)) Leiden.

In Christchurch besloten wij ons (zoals gebruikelijk sinds India) weer eens stevig te overeten & drinken (BYO (is a beautifull concept) bij een Indier, alvorens na een paar uurtjes slaap in te checken voor onze vlucht richting Sydney. Sydney is een dure stad, zeker na een half jaar te veel geld uit geven en niet werken (life is bitter, life is sweet). Om de kosten enigzins te drukken besloten wij voor het eerst tijdens onze reis te gaan slapen op een dorm, met 15 andere backpackers...die stinken....en stomdronken terug komen van een avondje hoerenneukendrinkdrugsstappen..... Gelukkig vond ik (Groot) een weg rond Rood's strenge begroting, via een private bedroom, met ijskast en tv en klerenkasten die binnen ons budget paste. Het enige compromis bleek de locatie. Amsterdam blijkt niet de enige stad met verlichte opvattingen over drugs en hoeren, waardoor de prijs van de door mij gevonden riante tweepersoonskamers ruimschoots binnen ons budget bleek te vallen. Na inspectie van de rest van Syney bleek echter dat het merendeel van de de hoofdstad van Australie nauwelijks last had van de junks en hoeren die onze buurt bevolkte en kwamen wij tot de conclusie dat Sydney met recht nr 9 staat op de lijst van meest aantrekkelijke steden om te wonen. OftewelSydneyisprachtig...

Wij hebben nog een dagje in Sydney en dan komen we jullie hoogstpersoonlijk & face2face lastig vallen met onze postreisdepressies en reisopschepperij. Reizen is ongetwijfeld een van de leukste dingen die ik en Rood ooit hebben gedaan, maar we hebben onze familie&vriendjes&vriendinnetjes wel gemist. Dus gelukkig tot over een dagofwat....

Dikke kus,

Groot en Rood