Motormuizen, brommergeiten en bergbuffels

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, Groot en Rood rijden momenteel op de motor van Noord naar Zuid Vietnam over de Ho Chi Minh Trail. De Ho Chi Minh Trail loopt van Hanoi naar Saigon en bestaat uit zo'n 1700 km asfalt en loopt dwars door het meest woeste bos-berg gebied van Vietnam. Mama Groot & Mama Rood, ga alsjeblieft weer rustig zitten en haal een paar keer diep adem dan zal ik de voorgeschiedenis van onze motortocht uitleggen en jullie proberen gerust te stellen.

In India rijden veel reizigers op Enfields. Een Enfield is een soort uitgebouwde chopper met twee ijzeren constructies aan beide zijden waar de backpacks in vervoerd kunnen worden. Groot alsmede Rood was onmiddelijk verliefd op het idee om met zo'n apparaat een nieuw land te ontdekken in plaats van samen met het toeristenvee van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid te worden verscheept per bus, trein of vliegtuig. Helaas konden wij geen Enfield vinden in Hanoi. In Vietnam rijdt iedereen op Sita ogende motortjes. Voordeel van deze apparaten is dat ze degelijk, betrouwbaar en stabiel zijn en er door heel Vietnam om de kilometer een ' Xe May' staat die gespecialiseerd is in het repareren van de zeldzaam optredende defecten van deze motortjes. Nadeel is dat onze motor in combinatie met Groot's omvang en de omvang van Rood's helm oogt als een kinderfietsje bestuurd door een blonde waterbuffel met achter zich een helm met een rode bos haar & een paar benen. Dit alles verhoogt de toch al omvangrijke factor bezienswaardigheid van Groot&Rood weer aanzienlijk, waardoor er zich op elke plek waar wij stoppen om een foto te maken, de stijve bilspleet uit te deuken (Ja, ja, daar is die weer) of de blaas te legen, zich onmiddelijk een nieuwsgierige zwerm Vietnamezen verzameld. Noord Vietnamezen zijn in onze beleving over het algemeen zelfverzekerd, zeer nieuwsgierig, fysiek, zeer brutaal en verschrikkelijk vriendelijk. Vooral dat laatste is verbazingwekkend wanneer je je bedenkt dat ze in het gebied waar wij vrolijk door heen cruisen tot zo'n 30 jaar geleden helemaal plat gebombardeerd werden door (grote blonde) Amerikanen.

Onze tocht begon zo'n 5 dagen geleden vanuit Hanoi over High Way One. High Way One is de racebaan die van Noord naar Zuid Vietnam langs de kust loopt, waarlangs de Vietnamezen zich massaal op brommertjes en motors voortbewegen tussen de duizenden vrachtwagens en de toeristenbussen die deze tweebaans (!) gatenkaasweg overbevolken. Er is maar 1 verkeersregel in Vietnam die het verkeer in betrekkelijk goede banen leidt; 'Hoe Groter hoe meer Voorrang. De Vrachtwagens en Bussen besteden dan ook geen enkele aandacht aan de duizenden motors em brommertjes die tussen, voor en langs ze krioelen. Voordeel van High Way One is dat de kwaliteit van de weg zo slecht is en iedereen zo druk bezig is met elkaar inhalen dat de gehele chaotische karavaan zich slechts voorbeweegt met een kilometertje of 50. God behoede de overheid van plannen om High Way One uit te breiden met een extra aantal banen want dit zou ongetwijfeld leiden tot veel ' Tartaar Vietnamese ' op de weg.

Gelukkig hebben wij ons slechts op de eerste dag mogen verwonderen over de enorme organische verkeersschouwspel die zich op High Way One afspeelt. Op de tweede dag waren wij aangekomen bij het meest noordelijke puntje van de Ho Chi Minh Trail. Waar High Way One bestaat uit meer gat dan weg is de Ho Chi Minh Trail zo plat als een versgestoomwalsde wegsalamander.
Waar High Way One overbevolkt wordt door duizenden motors, vrachgwagens, auto's en bussen, kom je op de Ho Chi Minh Trail gemiddeld 3 vierwielige voertuigen per dag tegen, paard&wagens inbegrepen. Waar High Way One dwars door grauwe betonnen dorpjes dendert loopt de Ho Chi Minh trail dwars door de meest oogstrelende berglandschappen, oerwouden, rijstvelden en pittoresque dorpjes die de oogjes van Groot en Rood ooit hebben mogen aanschouwen. Waarom de Vietnamezen zich dus zo massaal in de verkeersorgie op High Way One storten in plaats van heerlijk relaxed te cruisen over de prachtige Ho Chi Minh Trail is ons dus een raadsel, maar wij maken er dankbaar gebruik van. Zie foto's dus zou ik zeggen.

Ik hoop dat mama Groot en mama Rood weer een beetje gerust gesteld zijn. Om ons te vrijwaren van elke verantwoordelijkheid van enige verstoorde nachtrust van onze mamsen, onderstaand een top 10 met de meestvoorkomende medeweggebruikers die wij de afgelopen week op de Ho Chi Minh Trail zijn tegenkomen. Wij hopen dat de hoge aaibaarheidsfactor van onze tegenliggers jullie zachte dromen zullen bezorgen.

1.Vietnamezen die hun waterbuffel uitlaten
2.Vietnamese wandelaars op weg naar een rijstveld
3.Geiten
4.Vietnamezen te fiets
5.Kippen
6.Koeien
7.Vietnamees met waterbuffel&kar
8.Honden
9.Schoolkinderen te fiets
10.Piepkleine brommertjes rijdend met een kilometertje of 15, met minimaal 60 liter vracht op en aan de bagagedrager geknoopt.

In deze laatste categorie is weer een onderverdeling te maken. Onderstaand de meest voorkomende:

10a.Brommertjes die 6 Geiten vervoeren.
10b.Brommertjes die 5 Vietnamezen vervoeren.
10c.Brommertjes die kilo's groene bladeren vervoeren
10d.Brommertjes die ondefinieerbare zooi vervoeren
10e.Brommertjes die minimaal 20 levende kippen vervoeren.
10g.Brommertjes die minimaal 3 koeien vervoeren (echt waar, kijk maar naar de foto's)
10f. Brommertjes die levende, danwel dode varkens vervoeren.

Dit laatste, zullen jullie met ons eens zijn, is dan ook veruit het grootst risico voor de familie GrOodT, en dan specifiek voor Oek. Uit angst dat Oek door een Vietnamese sluipbrommer van ons zou worden ontvreemd en op de brommer zou worden afgevoerd hebben we ons genoodzaakt gezien passende maatregelen te nemen. Zie foto's.

Goed tot dusverre aflevering I van "Motormuizen, brommergeiten en bergbuffels" dan het volgende. De tijger van vorige week waren wij inderdaad vergeten te benoemen. Die tijger is onderdeel van een lading onderschepte smokkelwaar in Laos. Naast deze tijger zijn er ook een heel stel zwarte beren onderschept en deze worden in een groot stuk grond gehouden vlak bij de waterval van Luang Prabang naast het gebied waar de tijger huist, zoals Lot vorige week al opmerkte. Er is ook een foto van het net gevangen, paar maanden oude, ondervoede, kalende tijgertje naast zijn 'reservaat' toen hij net was gevangen. Erg indrukwekkend dat deze tijger van zo'n scharminkel is uitgegroeid tot een ernorme indrukwekkende tijger.

Meerdere bijdragen van vorige week hadden betrekking op de fluctuaties in omvang van Groot en Rood. Ja, ik heb het een tijd kunnen verzwijgen maar ik moet mijn ' feeders' bij Spill bekennen dat ik (minder Groot) inderdaad wat kilo's kwijt ben, maar ik wil jullie verzekeren dat ik er alles aan ga doen om ze er weer aan te krijgen. Verder was er een expliciet verzoek vanuit Juud (en een stil verlangen van velen) voor meer foto's van strakke bilpartijen van Rood. As always, your wish is our command dus bekijk de foto's zou ik zo zeggen.

Vrije kus,

Groot en Rood