Buns of steel & beurse berg & grotbonk bips

Het thema van deze aflevering is de prachtige druppelvormige rondingen die ons overal lijken te achtervolgen, de blinde vlek van ieder mens die we van onszelf nooit te zien krijgen maar door anderen uitgebreid bestudeerd wordt.... het zacht/harde lichaamsdeel dat ons zowel kan verleiden vanwege zijn vorm als kan doen walgen vanwege zijn output....de bil, de bips, de kadetjes ...... nou goed jullie begrijpen wel wat ik bedoel.

Na ons laatste avontuur is er namelijk weer behoorlijk wat gebeurt met de kadetjes van Groot en Rood. De voorlaatste dag dat wij in Vang Vieng waren, besloten we nog twee grotten te bezoeken, op de fiets. Helaas lagen deze grotten 16 kilometer uit elkaar en beiden in een andere richting dan de thuis basis Vang Vieng. De laatste grot waar wij aankwamen was de watercave. Zowel Groot als Rood had er geen moment over nagedacht dat dit waarschijnlijk zou betekenen dat deze grot onder water zou staan. Vlak voor het donker kwamen wij aan bij de watercave, de cave was verlaten, buiten een gids van 1 meter 40 groot met een aftands sjaggie in zijn mond. Rood koos wijselijk eieren voor haar geld maar Groot (niet behept met dezelfde wijsheid) besloot samen met de minigids in het halfdonker, op een autobinnenband de grot in te dobberen. De gids was vastbesloten mij de hele grot te laten zien wat hier en daar ivm het verschil in lichaamsomvang voor wat problemen zorgde... De hele ervaring in de grot was nogal surreel. Omdat een autoband niet bepaald gestroomlijnd is, is de beste manier om vooruit te komen achterstevoren (met de rug naar voren) te peddelen met de handen, terwijl de voeten uit het water worden gehouden. De gids maakte met zijn autobinnenbandzwemervaring en 45 kilogram lichaamsgewicht flink vaart en dus zat er voor mij ook niets anders op dan hem achterstevoren te (achter)volgen. Dit zorgde er weer voor dat de stalagtieten die vanuit het lage plafond naar beneden hingen en de stalagmieten die vanuit het water omhoog staken moeilijk te ontwijken waren. In totaal heb ik zo een uur achterstevoren in de gangen van de grot gedobberd, in de nauwe gedeeltes met de bips bonkend over rotsen en schurend langs de natte grotwanden. De hele ervaring deed mij nog het meest denken aan een gang door het geboortekanaal en dus voelde Groot zich (wederom) als herboren na de grot in het pikkedonker te zijn uitgedobberd.

Aan de massale toeristenbus tussen Vientiane en Vang Vieng hadden wij ons beiden redelijk geergerd. Een toeristenbus vervoert je samen met een 100 tal andere toeristen van het ene toeristenoord naar het andere toeristenoord alwaar men samen met alle andere toeristen in een toeristenrestaurant toeristenvoedsel tot zich neemt (wat precies bereid moet worden als bij de toerist thuis anders wordt de toerist boos en gaat de toerist naar een ander toeristenrestaurant). Er bekroop ons dus het gevoel dat in Laos van toeristenoord naar toeristenoord trekken in een toeristenbus ons ongeveer evenveel kennis zou geven van de Laotiaanse cultuur als een bezoek aan de keukenhof een gemiddelde Japaner kennis geeft van de Nederlandse cultuur. Gelukkig werd deze mening gedeeld door onze drinkenbroeders Victor en Btissam en zij kwamen op het (al even van wijsheid gespeende) idee om de afstand tussen Vang Vieng en Luang Prabang af te leggen per fiets. Omdat tijdens een eerder ondernomen kanotocht de aan ons opgedrongen gids de gehele weg voornamelijk in de weg gedobberd had, stonden we er dit keer op dat wij geen begeleiding zouden krijgen tijdens onze fietstocht....Gewoon met de fiets, moet kunnen, in Nederland doen wij toch ook alles op de fiets...en in Nederland hebben we toch ook bergen...nou ja...eentje dan...

De afstand was hemelsbreed 230 kilometer (echter onze voorinformatie uit het grote toeristenboek, de lonely planet, had het over slechts 167 km), Rood had al eens eeder een fietsvakantie ondernomen in Italie en wist ons te vertellen dat 80 kilometer per dag dagelijks een leuke fietstocht zou opleveren. Met onze zelf uitgekozen fietsen en rugtasje vleiden wij onze toen nog perfect gevormde eelt&pijnloze kadetjes op het toen nog comfortabel zachte zadel van de fiets en begonnen aan de eerste 80 kilometer richting het dorpje Kasi. Na de eerste 20 kilometers liepen wij enige vertraging op door de Grote van der Kraan Kwaal; Nee niet te laat komen, maar doen alsof je verstand hebt van dingen waar je geen reet vanaf weet. Het ging ongeveer als volgt; Groot; "He Victor, jouw band is veel te zacht joh! Kijk als je in de bergen fietst heb je wat aan zachte banden, voor grip op losse stenen, maar als je op de weg fietst kan je het beste je band zo hard mogelijk oppompen, dan heb je minder weerstand." Victor; "Weet je het zeker Sander?" Groot; "Ja tuurlijk, hier ik help je wel even met oppompen." Toen wij een uur later de band weer hadden geplakt vervolgden wij onze weg enigzins vertraagd, waardoor wij in het donker aankwamen in het gat Kasi, met onze tong slepend over het asfalt. Maar goed, de eerste dag zou wel de zwaarste zijn, toch? De volgende ochtend gingen wij vroeg op pad (te weten 11 uur ?? ) zodat wij niet weer in het donker zouden aankomen in onze volgende bestemming Phou Khoun. Wij hadden vernomen (door beter geinformeerde fietsers) dat er in de rit naar Phou Khoun een stevige klim zat. Tijdens de luch waren wij uitgeput maar opgelucht dat die verschrikkelijke klim erop zat. En toen verschenen Christiaan en Sabine ten tonele, fietsprofs die van Thailand naar China aan het fietsen waren, uitgerust met alle benodigde apparatuur en een hoogtekaart....Zij wisten ons te vertelllen dat de klim die wij met veel bloed zweet en tranen hadden afgelegd slechts 1 heuveltje was, de klim van 20 kilometer steil omhoog moest nog komen, bovendien regende het boven op de berg en was het er ijskoud......

Victor en Btissam besloten na het horen van dit nieuws wijselijk om de rest van de tocht naar Phou Khoun met de fietsten achterin een busje af te leggen. Helaas waren Groot en Rood minder snel van begrip en voor wij wisten wat er gebeurde zaten wij al weer in het zadel, of op het (inmiddels pijnlijke) zadel, om 20 kilometer steil bergopwaarts te fietsen. Noch Groot noch Rood hadden ooit 20 kilometer een berg op gefietst, en dat het ijskoud was, de top van de berg op 2200 meter hoogte lag en er een dichte mist hing droegen allen hun steentje bij aan de volmaakte masochistische zelfkastijding die deze fietstocht onderhand aan het worden was.

Groot fietste uiteraard het gehele stuk voorop......althans, de gedeeltes waar de weg bergafwaarts ging. Rood fietste alleen (structureel) de stukken voorop waar de berg omhoog ging. Aangezien de berg 20 kilometer steil omhoog ging heeft Rood op deze berg tussen Kasi en Phou Khoun dan ook haar geuzenfietsnaam BUNS OF STEEL gekregen. De enige reden dat Groot deze berg op is gekomen, is omdat hij zich mentaal in deze BUNS OF STEEL van Rood heeft vastgebeten en zich moreel vastklampend aan deze wiegende kadetjes wegdroomde naar andere glooiingen dan die in de weg....

Tot onze stomme verbazing kwamen wij net voor het donker aan in Phou Khoun. Na de martelgang die de fietstocht berg op was geworden snakten wij beiden naar een schone & warme douche, een lekkere & warme maaltijd en een warm & zacht bed in het hostel van Phou Khoun.

Het prachtige Phou Khoun inspireerde Rood tot het volgende gedicht;

Oh Phou Koun, stad in de mist,

Je doemt op uit de verdoemenis
Je deprimeert Prozac en ruikt naar pis
Miscommunicatie is je sterkste punt
is er nog iets anders dat je kunt?

Waar zijn de douche de WC en het warme water gebleven?
bevend in de kou moeten wij onze eigen deken weven?
Stront op je bord en douchen uit een ton in het toillet,
Oh Phou Khoun, voor ons masochisten ben jij dikke pret.

De volgende ochtend waren wij allen zeer gemotiveerd om het prachtige Phou Khoun zo ver mogelijk achter ons te laten.
Op de vierde (en mogelijk laatste) fietsdag lag een afdaling van 15 kilometer voor de boeg, anticiperend op deze afdaling had Groot in al zijn wijsheid nog even de remmen extra strak gespannen opdat er niks mis kon gaan. Halverwege de afdaling stond er een groef van enige millimeters in mijn velg van het remblokje dat was afgesleten tot op het ijzer. Een uitgebreide zoektocht in alle dorpen die wij tijdens onze afdaling passeerde leverde een stevige slok zelfgestookte Lao Whiskey op, maar geen imbussleutel (boemie in het Laotiaans) om de remblokjes mee te vervangen.

In Xiang Ngeun het dorp waar wij op nacht 4 zouden overnachten was wel een fietsenmaker die samen met Groot een nieuw paar remblokjes op de fiets wist te monteren. Gesterkt door de fris getunede fiets van Groot besloten wij in een keer door te fietsen naar Luang Prabang in plaats van te overnachten in Kiu Kacham wat iets te veel aan de ambiance van Phou Khoun deed denken.

Eenmaal aangekomen in Luang Prabang hebben wij samen met Victor en Btissam een paar dozijn pizza's, een paar ton friet, 26 loempia's en 5 kilo chocolademouse op barbaarse wijze naar binnen geschrokt waarna wij ons nog net naar onze hotelkamer wisten te slepen, alwaar wij in onze hagelwitte en donszachte bedjes in een diepe slaap wegdroomden naar bergen, remblokjes, prachtige uitzichten, en prachtige wiegende fietsende billetjes....

Naast pijnlijke billetjes, een angststoornis, een beurse voorbips (Rood) en blauwe bijballen (Groot) hebben wij natuurlijk ook een paar prachtige plaatjes overgehouden aan onze fietstocht. Laos heeft bij verre de mooiste landschappen die wij beiden ooit hebben mogen aanschouwen en deze foto's zijn het beste jaloersmakende materiaal wat wij tot nu toe op onze reis hebben weten te verzamelen. Dus bekijk de foto's zou ik zeggen ipv dit oeverloze zwamverhaal te lezen.

Voor de opdracht van deze week vragen wij jullie om in de huid van een psychiater te kruipen en een motivatie van maximaal 40 woorden te schrijven over waarom Groot en Rood (IN GODSNAAM) 4 dagen 230 kilometer door de bergen zijn gaan fietsen en daarbij dan ook nog eens een lift in een warme auto afslaan om een 20 Kilometer steile berg op te fietsen in de mist, kou en regen. (Want we weten het zelf ook niet..)
A. Groot en Rood zijn latente masochisten
B. Rood wist dat zij met haar buns of steel het toch wel ging redden en Groot heeft het denkvermogen van een broccoli roosje.
C. Anders namelijk.................
Voor het juiste antwoord zijn 5 punten te verdienen plus natuurlijk de gebruikelijke bonus punten voor creativiteit en banaliteit.

Een pijnlijk kusje.

Groot en Rood.

PS: Vorige keer vergat ik het meest bizare detail van de enorme beelden tuin in Nong Khai te noemen. Luang Pu de beeldhouder wordt namelijk vereerd door zijn (cult) volgelingen met een mini mausoleum in het park. In zijn mausoleum ligt Luang Pu sinds 1996 onder een enorme kaasstolp met....echt waar, ik verzin het niet...allemaal knipperende kerstlichtjes om zijn kaasstolp/graf heen.....Omdat dit soort bizare verhalen nou eenmaal visuele ondersteuning nodig hebben, hebben wij een foto toegevoegd van het lijk van Luang Pu onder de kaasstolp.